پولیتیکو گزارشی را به قلم نهال طوسی درباره تعداد بالای نمایندگان ویژه در حوزه سیاست خارجی در دولت آتی دونالد ترامپ نوشته است که متن آن در ادامه می‌آید:
دونالد ترامپ، رئیس‌جمهور منتخب آمریکا، در زمینه سیاست خارجی افراد متعددی را که پست‌های آنها همپوشانی دارد برگزیده است. احتمالا باید برای نبردهای قدرت و سردرگمی بر سر اینکه چه کسی مسئول است، آماده باشید.
این مناصب شامل فرستادگان ویژه‌ای است که مسئولیت‌های دقیق آنها به شکل عجیبی مبهم است و نقش‌هایی را تداعی می‌کند که به طور سنتی توسط سفیران، معاونین وزرای امور خارجه و کارکنان شورای امنیت ملی ایفا می‌شده است.
گزینه‌ای برای فرستاده ویژه در امور انگلیس وجود دارد که شرح وظایف آن مشابه سفیر به نظر می‌رسد. فرستادگان یا مشاوران ویژه متعددی برای خاورمیانه و همچنین یک نفر برای کل آمریکای لاتین وجود دارد. حتی یک فرستاده برای «مأموریت‌های ویژه» با مأموریتی که می‌تواند هر چیزی باشد، منصوب شده است.
ممکن است راهبردی پشت این رویکرد نهفته باشد. بسیاری از فرستادگان ویژه اکنون نیازمند تأیید سنا هستند، اما می‌توانند به طور موقت و بدون چنین تأییدی به این سمت منصوب شوند؛ البته برای مدت حداکثر یک سال، به شرطی که ترامپ به درستی به کمیته‌های مهم کنگره اطلاع دهد. این بدان معناست که ترامپ می‌تواند فرستادگان را سریع‌تر از بازیگران سنتی در جای خود قرار دهد، حتی اگر قانونگذاران از وظایف دقیق آنها مطمئن نباشند.
جان فیلی، سفیر سابق ایالات متحده در پاناما که در دوره اول ریاست جمهوری ترامپ به دلیل آنچه که اختلاف در ارزش‌ها خواند، استعفا کرد، گفت: «آنچه که او اساساً انجام می‌دهد این است که قرص‌های سمی یک ساله را وارد سیستم می‌کند که دستور کار شوک و ارعاب او را پیش می‌برند.» فیلی این انتصاب‌ها را بخشی از جنگ ترامپ با «دولت عمیق» نامید.
این احتمال وجود دارد که نقش برخی از فرستادگان در آینده به طور واضح‌تری تعریف شود. و برخی از سمت‌های فرستاده می‌تواند صرفاً جنبه تشریفاتی داشته باشد و به عنوان پاداشی به وفاداران اعطا شود که در نهایت اختیارات اندکی به دست می‌آورند. اما با این وجود، این انتصاب‌ها تاکنون نشان دهنده اتاق‌های شلوغی است که می‌تواند نحوه سیاست‌گذاری و تعامل ترامپ و تیمش با همتایان جهانی را پیچیده کند.
پایتخت‌های خارجی، و همچنین افراد داخل دولت ایالات متحده، ممکن است در تلاش برای مشخص کردن اینکه چه کسی واقعاً مسئول چه چیزی است و برای چه مدت، دچار مشکل شوند. این عدم اطمینان می‌تواند هنگام تلاش برای هماهنگی در طول بحران‌ها، از بلایای طبیعی گرفته تا جنگ در اوکراین یا خاورمیانه، یا در جریان مذاکرات تجاری پیچیده، آسیب‌زا باشد.
یکی از مقامات آمریکایی آشنا با روند انتصاب‌ها گفت: «ترامپ در حال ایجاد یک هزارتوی پر از پرونده‌های رقابتی است.» این مقام هشدار داد که این امر «نتایج کمی به همراه خواهد داشت، اما در عوض رقابت سلبی در درون دولت را افزایش می‌دهد.»
دموکرات‌ها ممکن است سعی کنند روند تأیید برخی از گزینه‌های رئیس‌جمهور منتخب، به ویژه سفیران را کند کنند. اما جمهوری‌خواهان همکار ترامپ اکثریت را در سنا دارند و احتمالاً در نهایت به او کمک خواهند کرد تا نامزدهای معوق را به جلو ببرد.
بنابراین ممکن است در فاصله زمانی کم، افرادی در دولت باشند که به پرونده‌های مشابهی رسیدگی می‌کنند.
ترامپ روز یکشنبه مائوریسیو کلاور کارون را به عنوان فرستاده ویژه وزارت امور خارجه در امور آمریکای لاتین منصوب کرد و گفت که کلاور کارون، که قبلاً نقش‌های مرتبطی داشته است، به «بازگرداندن نظم» به منطقه کمک خواهد کرد. اما مشخص نبود که این نقش چه تفاوتی با نقش معاون وزیر امور خارجه در امور نیمکره غربی خواهد داشت، که ترامپ هنوز آن را پر نکرده است.
ترامپ روز شنبه، مارک برنت، تهیه‌کننده برنامه «کارآموز» (The Apprentice) را به عنوان فرستاده ویژه در امور انگلیس منصوب کرد. او پیشتر وارن استیونز، یک بانکدار را به عنوان سفیر در آنجا نامزد کرده بود. ترامپ، که خود در برنامه «کارآموز» ایفای نقش کرده بود، گفت که برنت «برای تقویت روابط دیپلماتیک، با تمرکز بر حوزه‌های مورد علاقه متقابل، از جمله تجارت، فرصت‌های سرمایه‌گذاری و تبادلات فرهنگی» فعالیت خواهد کرد، که اینها وظایفی مشابه وظایف سفیر است.
ترامپ چندین نفر را نیز برای پست‌های مرتبط با خاورمیانه منصوب کرده است. از جمله آنها یک مشاور ارشد و یک فرستاده ویژه است. احتمالاً این سمت‌ها علاوه بر پست‌های سنتی در وزارت امور خارجه و شورای امنیت ملی مستقر در کاخ سفید هستند.
شاید جالب‌ترین سمتی که ترامپ واگذار کرده، به ریچارد گرنل، سفیر سابق ایالات متحده در آلمان، بوده که به عنوان «نماینده ویژه ریاست جمهوری برای مأموریت‌های ویژه» خواهد بود.
ترامپ در مطلبی در رسانه‌های اجتماعی نوشت که گرنل «در برخی از نقاط حساس جهان، از جمله ونزوئلا و کره شمالی فعالیت خواهد کرد». هنوز مشخص نیست که وظایف گرنل چگونه با وظایف دیگران – مانند کلاور کارون در آمریکای لاتین – تداخل یا همپوشانی خواهد داشت.
یک مقام آمریکای لاتین این گمانه را مطرح کرد که این انتصابات متعدد، احتمالا اختیارات مارکو روبیو، نامزد ترامپ برای وزیر امور خارجه را تضعیف خواهد کرد.
این مقام در مورد برخی از انتصاب‌ها گفت: «این کار، از طریق ایجاد یک ارتباط مستقیم با کاخ سفید یا گزارش دادن به آن، اختیارات وزیر امور خارجه را تکرار یا کوتاه‌تر می‌کند.»
این مقام آمریکای لاتین گفت که در نهایت، مقامات خارجی باید تا جایی که می‌توانند با افراد مرتبط صحبت کنند، «یا اگر بتوانند سعی کنند سراغ ترامپ بروند».
تیم انتقالی ترامپ در مورد پیامدهای تعیین سمت‌های همپوشان اظهارنظری نکرد.
کارولین لویت، سخنگوی تیم انتقالی، در بیانیه‌ای که در خصوص تعیین کاندیداهای پست‌های دولتی بود، گفت: «ترامپ به انتصاب مردان و زنان شایسته در موقعیت‌های حساس سیاست خارجی که دارای استعداد، تجربه و مهارت‌های لازم برای ساختن دوباره آمریکای بزرگ هستند، ادامه خواهد داد».
نقش‌های فرستاده ویژه، که گاهی اوقات تحت عنوان نمایندگان ویژه، هماهنگ کنندگان ویژه یا با عناوین مشابهی نامیده می‌شوند، در دهه‌های اخیر تحت ریاست جمهوری هر دو حزب افزایش یافته است. دولت اول ترامپ فرستادگان ویژه زیادی داشت، اگرچه رکس تیلرسون، اولین وزیر امور خارجه ترامپ، سعی کرد این تعداد را کاهش دهد.
با این حال، معمولاً این مشاغل برای رسیدگی به مسائل مشخص یا درگیری‌های خاص طراحی می‌شوند و هدف آنها کاهش بار سفیران، معاونین وزرا و مقاماتی است که وظایف متعدد دیگری نیز دارند.
آمریکا فرستادگان ویژه‌ای داشته است که در زمینه حل و فصل جنگ در افغانستان، مذاکره هسته‌ای با ایران و پیگیری مذاکرات تغییرات اقلیمی با سایر کشورها فعالیت کرده‌اند.
فرستادگان نقشی «بین سازمانی» دارند و بین وزارت امور خارجه و سایر سازمان‌های دولت کارهای هماهنگی را انجام می‌دهند و نظارت بر این فرآیند توسط مقامات شورای امنیت ملی انجام می‌شود.
چنین هماهنگی در زمان ریاست جمهوری هر رئیس‌جمهور چالش‌برانگیز است. شورای امنیت ملی به طور خاص اغلب متهم به مدیریت جزئی سیاست‌گذاری یا حتی به حاشیه راندن سازمان‌های مختلف درگیر است و اغلب مقامات شورای امنیت ملی هستند که تأثیرگذارترین افراد در مورد هر سیاست خاص هستند.
روسای جمهور در دهه‌های اخیر، بیشتر به فرستادگان ویژه تکیه کرده‌اند، زیرا بن‌بست حزبی، گرفتن تأیید سنا برای سفرا و سایر پست‌ها را دشوارتر کرده است.
قانونگذاران از این دور زدن آنها ناراضی بودند، بنابراین چند سال پیش قوانینی را وضع کردند که بسیاری از فرستادگان ویژه نیازمند تأیید باشند. نحوه تعریف وظایف یک فرستاده می‌تواند بر این موضوع تأثیر بگذارد که آیا آنها نیازمند تأیید هستند یا خیر، بنابراین هنوز این احتمال وجود دارد که همه فرستادگان ترامپ در نهایت نیازی به تأیید سنا نداشته باشند.
دیدگاه‌های بیان شده در این یادداشت متعلق به نویسنده بوده و الزاما منعکس کننده دیدگاه و مواضع ایران نوانس نیست.
